20:35

Ben yorgun argın. Kafam ellerimin arasında. Bir deniz kenarında beliriyorum. Ortada üzerine kafa yorulacak hiçbir şeyle. Beni taze tutacak en ufak bir anıyla. Anı yok, anı istemiyorum, an istemiyorum.

Ben bezmiş, yılmış. İlk günkü gibi heyecanlarını şimdiye taşıyanlara imrenen. Henüz birkaç ayı devirmeden sözlerini unutup, başka elleri avuçlarına alanlara. Ama umurumda mı? Özlüyor muyum? Tek bir şeyi ciğerlerime doldururken sancılanayım. Tek bir şeyi! Eskiden bir şeylerden ayrılırken bütün vücudumda bir kamaşma hissederdim. Bu his bana geriye dönmek için güç verirdi. Şimdi ben bıkmış, usanmış. Bir yerden ayrılırken tek bir his dahi hissetmiyorum. Tek bir kişiyi arkamda bıraktığımda zihnimde ayak izleri kalmıyor. Denize bakıyorum. Bu küçüçük ama benim yıllarımı peşine takmış yer. Ne kadar değiştin kimbilir? Ya da kimleri silkeledin eteğinden? Bir beni mi atamıyorsun zihninden? Ben bitmeye yakın.. Ne bir görüntü, ne bir his ne bir yer kucaklayabiliyor beni. Bilekliğindeki beyaz deniz kabuğunu bir daha göremeyeceği kişiye verirken beynine saldıranlar hep birlikte denizin dibini boylamışlar.

Ben çaresiz, halsiz. Son günlerde sıklıkla şu tekrarlanıyor kulaklarımda: "Nasıl yaşayacağım?" Uzun yıllar önümde içinden çıkılmaz labirentler gibi gelmeye başladı. Ya da koca, açılmaz düğümler. Tıkanmışlık hissi bir anda nasıl varoldu da tırnak diplerinde yeni bir kusuru bile meydana getirmekten mahrum bıraktı beni. Ölmeye karşı yorgun olmak, yaşam için kayıtsızlık sahnesini hazırlıyor.

Kızıyorum. Beni meydana getirenlere, hayatıma girmiş a'dan z'ye herkese. Kızıyor ama aynı zamanda hiçbir şey hissedemiyorum. Para kazanmak umrumda değil. Tatile çıkmak.. Dört gün önce yediğim serumun bileğimdeki morlukları bile umrumda değil artık! Hiçbir şey hissedemiyorum, korkuyorum. Uzun süre bir şeye elimi uzatacak kadar kendimde güç biriktirmem gerekiyor. İleri atıldığımda bir gölge bile karşılamıyor hüznümü.

Bir gecede çocukluktan gençliğe terfi edenler gibi tek bir anda bütün isteklerim tarafından terkedildim. Kafamı çeviriyorum bir anda aynı konumda olduklarım hala aynı yerlerindeyken ben neden bu kadar ayrıksıyım.

Ben UZAK, ben UZAK.

Sadece bakıyorum. İzlemiyorum. Sadece bakıyorum artık herkese. Kendime yakın ama insanlara, çevreye, yaşadığım koca boşluğa uzağım.