Yastık

İnsanın uykusundayken irkilmesinin en büyük destekçisi genelde ilkel yaşam hazinesi diye belirtildi bize. Ağaçlarda uyuyan ilk insanların düşecekleri zaman irkilmelerinin asırlar sonrasına kalıtıldığı düşüncesi çalındı kulağımıza. Bu doğru olabilir -ki öyledir. Ama ne tuhaftır ki, ilkel özelliklerini uykusunda bile gösteren bizler metaların alışkanlığına boyun eğmiş gidiyoruz. Yastıklar ve ortopedik yataklara mahkum mahluklar kıldık kendimizi. Az önce yüzüstü uzanırken bunu düşündüm. Hatta başta kelimeleri toparlamaya çalıştım. Biraz daha o şekilde kalsam uyuyabilirdim bile. Ama hep bu oluyor. Ne zaman uykuya dalacak olsam bir şeyler düşünüyorum ve kafamda o düşünceleri çağrıştıracak şeylerin işlevsizliğiyle kısa sürede unutuyorum. Her neyse. Alıştığımız şey rahatlık mı yoksa alışkanlığın ta kendisi mi çözebilmiş değilim. Ama yaklaştım. Yüzüstü uyuyup, ayaklarını 90 derece kıvırıp, sabaha kadar o şekilde uyuyan kuzenimi düşündüm. Başta bu durum bana epey sorunlu görünürdü. "Olur mu öyle şey" derdim. Neden olmayacaktı ki? Her geçen yeni özellikleri çıkan, rahatına düşkün insanlar tarafından bir çırpıda alınıp harcanan şeylere bağımlı değil miydik? Bunlar alışkanlıkların ufak birer parçası sadece. Sonra kafamın altındaki yastığı kaldırıp altına sızdım. Böyle daha rahattı. Boyunu desteklemesi açısından daha sağlıklı olduğu düşünülen şey bizi konfora bağlı kılan şeylerden sadece biri. Yüzüstü uyumaya çalışıp kollarınızı bacaklarınıza paralel uzatırsanız bu anatominize terstir. Başınızın yanında konumlandırmak istersiniz kollarınızı. Hatta ilkel güdüleriniz harekete geçip, irkilirseniz hemen başucunuzda bir bardak suyun yerini almış elinizle kendinizi bile tokatlayabilirsiniz. Bu rahattır. Bu güdüdür. İşte gerçek konfor! Heyhat. Yastıkları demir parmaklıkların arasından aşağıya atma vakti. Ya da bırakalım da üniversitenin ilk yılında, kalabalık partiler veren kızların kavgasına meze olsun. Ya da. Neyse ne işte. Bir köşeden göz de kırpabilir. Dekoratif hoş gereç..

Not: Sabahına kafama yastık yedim.