Boş

Boş kelimesinin orta yerindeki halkada yer ediniyorum kendime. Dön ve dön. Sürekli. Tüm gücüm içinde eriyormuş gibi hissediyorum artık. Eskiden çabalardım. Şimdi tüm gün uzansam ve bir şeyler mırıldansa hayır demem. Yapıyorum olmuyor, bırakıyorum yine aynı. Eh pek bir şey de istenmemişti üstelik. Bazen rüyamda çığlık atıyorum. Sabaha gözlerimi açar açmaz yanmalar başlıyor. Bir kabustan fırlıyorum hayata. Yaşam ki bir kabustan daha alımlı değil. Hızlı adımlarla saplantılarıma yol aldığım bu düzende en yeni iki taneyle kederimi bölüyorum. Her parçam bir yerlerde..



"In pursuit of the impossible nothingness
I found myself.."



"Who am I? Where am I? Why am I still alone?"