..

Bazen cümleler geçiyor beynimden. Kontrol edemiyorum. Yakın zamanda en derin kıvrımlarımda dolanacak trajediyi anımsatıyorlar adeta. Böyle olmamasını dilerdim. Bu kadar keskin, acı. Elimde olmadan ilerliyor her şey. Ah! İçimde bir kemirgen her çeperime saldırıyor sanki. Onun keskin dişlerini, yakıcı zehrini hissedebiliyorum. Ama sadece hissetmek. Kendimi ona bırakmaya gücüm yok.. Bakıyorum. Dışarıda kalın bir sis tabakası ve dondurucu soğuk. Rüzgar bir esse bütün bedenimi parçalayacakmış gibi şuursuzluk hücrelerimde. Tüm bunlar ve o. Yine geçiyor. Dur! Dur dedim. Hayır. Her reddediş daha fazla kabullenme hükmü sağlıyor. Ve bana bakıp şöyle diyor;

"Ah! Acıklı bir manzara değil mi, değil mi?"