Köpek

İnsan dikilmiş ayakta. Elinde büyük, kalınca ağır halatlar. Uçlarında sürekli havlayan köpekler. Dişleri görünüyor köpeklerin. Hiç durmadan havlıyorlar. Her biri aynı uzunluktaki halatın ucundalar. Yok hiçbirinin diğerinden farkı. Hepsi siyah.. Halatı tutan insan sarsılmıyor bile. Oysa biz bağırıyoruz. Her bağırışımız gücünü, beynimizde zonklayan sinirinden alıyor. Kızgınız, bağırıyoruz. Sesimiz aynı. Birbirine karışıyor sadece. İçlerinden biri ölse hemen yokoluyor ve yerine başkası geliyor.. Farklı olduğunu sanıyoruz. Her havlayışımızda keskin bir farkındalık varmış gibi. Oysa aynı. Şu andaki gibi. Hiçbiri birbirini dinlemiyor. Önlerinde sanki yıkılmaz bir put ve ona doğru kusuyorlar tüm kızgınlıklarını. Siyah. Koyulukları gecenin karanlığında dahi farkediliyor. Biri düşüyor sabaha karşı. Yerine yenisi ekleniyor. O başlıyor bu defa. Kulakları sağır edene dek..